maar nu niet meer want vandaag heb ik hem maar weer naar binnen gehaald. Wie weet wordt het s'nachts toch wel een beetje te koud voor hem en dan vallen allen "muntjes"eraf. Dat wil ik natuurlijk niet.
18 jaar geleden trof hem aan in de vensterbank van de slaapkamer van m'n moeder toen we het huis opruimden na haar dood.
In een piepklein bakje, de aarde verdroogd en verkalkt.
Ach weggooien kan altijd nog, dacht ik.
En kijk nu eens! Wat een prachtplant. Al velen heb ik een stekje cadeau gedaan en ieder jaar staat-ie op het terras en sleep ik hem in de herfst weer naar binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten